شعر
هرکجا از عشق گویندهمچون گل پروانه ایم
در هیاهوی جهان دیوانه ی دیوانه ایم
طاق ابرویت مرا محراب و خود هم قبله ای
گر چه ساجد بر سجود و راهب بتخانه ایم
در خمار آلودگی فریاد جانان کرده ایم
تارو طنبور و رباب خنیاگران را دیده ایم
صوفیان در بزم با دُردی کشان هم باده ایم
از ازل گوئی که هو هو با دلان سرداده ایم
همره و همدم نداریم سوی سیمرغ گرشو یم
نیست معموری بدین ویرانه چون پروانه ایم
???
????بســـیار عالی