شعر۱۴۷
شیرازه عمرم چنان بسته به مهرت
گر باز کنی خاک شوم بر سر کویت
گر خاک مرا کوزه گر دهر بیابد
صد باده کند بر سر میخانه بر آرد
شعر۱۴۷
شیرازه عمرم چنان بسته به مهرت
گر باز کنی خاک شوم بر سر کویت
گر خاک مرا کوزه گر دهر بیابد
صد باده کند بر سر میخانه بر آرد