شعر۱۲۷۱
من و میخانه و می کُنجِ خرابات شدیم
زِ حَرَم جسته به میخانه پی یار شدیم
چو مسیحا نفسی بر سر خمخانه شدیم
ساغرو بادیه پرکرده چنان مست شدیم
شاهد سیم تنِ مست صُراحی در دست
رقص و پایکوب بوَجدآمده دیوانه شدیم
تاروطنبور و رُباب در ره معشوق بپاست
مجلس آرای حریفان در آن جمع شدیم
دل سپردیم به دلدارکه در مکتب عشق
ره کجا برده بیائید که یاهو شدیم