شعر  ۴۳۱

روزگارت  پیله  بر کس کی کند
پیله را خود پیله بر خود میکند

گرکه خواهی عاقبت پروانه شی
رو  طواف  شمع کن جانانه شی

سوختن  آموز  از  شمع  وجود
از پر  پروانه  از  جام  سجود

سوی  الله  هوهوی جانانه  کن
از  ملک بگذر  چون  جانانه  کن

سزاوار