شعر ۳۹۲
صید کردم غزالی چه غزالی زیبا
آن مارالی بدشت دل خودبس زیبا
آهوی مست رمیدست وبدامم زیبا
شور و شیدا بدامم خزیده زیبا
شعر ۳۹۲
صید کردم غزالی چه غزالی زیبا
آن مارالی بدشت دل خودبس زیبا
آهوی مست رمیدست وبدامم زیبا
شور و شیدا بدامم خزیده زیبا
???????عالیه استاد،،ممنون
ای کاش ببیــنم ، رُخِ دلجویِ شمارا…
از بهر دلم قبــله کنم ، کوی شــمارا… به به که چه عطری به هواخاسته امشب..
انگار کسـی شانه زده ، مویِ شمارا… هرشب من ازین باد کِشم منت بسیار..
شاید به مَشامم بِکِشَد ، بویِ شمارا… دیگرخَبراز جنگ نَبود گرکه به مردم..
میداد خدا ، اَرزَنی از خویِ شــمارا… چون تیرشود راست، چوبرمُردِه رسانند..
یک ذَرّه از آن مَرهَم و دارویِ شمارا… دانم که کیآرش به کمان دست نمیبُرد..
می دید گر او آن خَمِ اَبرویِ شمارا… این زاغ سیه چهره ، نِشیند لب بِرکه…
شاید به کف آرَد ، پَری از قویِ شمارا… کورم من و ایکاش که یک لحظه ببینم..
آن چهــــرهٔ زیبا و ، مَهِ رویِ شــــمارا… آنقدر نِشـــینَم به کمینگاه ، که شــاید..
دربند کِــشــَد ، دامِ من آهویِ شــمارا… ?Love?
?➡️ اهو