شعر ۲۴۹
خانه ام ویران تو کردی بیوفائی ها چرا
ناله هایم را بپا کردی بگو آخر چرا
سینه ام آتش زدی آتش بجانم را چرا
زرد روئی دیده ای این بیقراریها چرا
شکوه های بی امانم دیده ای اما چرا
بی توجه غمزه ها کردی بگو دیگر چرا
جلوه رخسار خود را وا نمودی گو چرا
چشم شهلای غزال گونت نمودی بازچرا
خنجر مژگان خود بر قلب بیمارم چرا
این همه جور و جفا آخر چرا آخر چرا