شعر ۲۰۴
به هوای کوی دیگر به سرای تو نگردم
که نوای عاشقانه ز سرای تو شنیدم
ز حیاط خود پریدم بر بام تو نشستم
به هوای آنکه روزی به نظر نشسته باشم
تو بیا که زندگی را به کمند تو به بندم
به نگاه چشم مستت سر وجان برتو بندم
به قمار خانه رفتم دل و دین خود بدادم
که حدیث عشق ومستی به بهاء شیخ دادم
اگرم که شیخ کردست بر دل خوک بانی
همه عمر کرده باشم به سرای تو شبانی
…. شـایــد روزی بـفهمـد ،
بـه خــاطـرش ..
از چه هــا گــذشتــم !
امّــا ؛
حــال کـه نـمی دانـــد …بگذار نداند!!!!
سهم“من” از “تـــــــــــو”
عشق نیستــــــــــــــ ، ذوق نیستـــــــــــــــــــــــــــــ ، اشتیاق نیستــــــ
همان دلتنگی بی پایانی س
که روزهــــــــــــــا دیوانــــــــه ام می کند شبها حیرانم! ?? ?? اهو??
?????❤❤❤❤