شعر ۲۴۰
اگر یوسف ذلیخا را ندیدست
وگر دیدست گوئی اوندیدست
اگر بر عشق او هم چشم بسته
زلیخا عاشقست از خودگسسته
ز دل گوید ز عاشق بودن دل
ز عشق و عاشقی ودل سپردن
دلی لیلی و لیلا پیشه کردن
ز هستی و هرآنچه هست رستن
دو دیده در ره معشوق دادن
نوای عاشقی از دل سرودن
دل معشوق از عاشق رهیده
بسوی ملک و سرداری کشیده
چویوسف ساز غربت ساز میکرد
ذلیخا عشق را هم باز می کرد
ذلیخا شور و حال و عشق مستی
که یوسف برده ازوی هوش هستی
اگر یوسف ذلیخا را شناختی
دل محزون او را مینواختی
نگوئید تا ابد پایش نشسته
بگوئید این ذلیخا کور گشته
حبیبش درد عشقش مینوازد
چو یوسف را بسویش چاره سازد
????