شعر۱۲۸۰

دوش در آن مجلس ویرانه بود
مست و خراب از می میخانه بود

باده ی او باده ی جانانه بود
ساقی او ساقی دردانه بود

مستی او از می ان یار بود
کیش و مرامش پی دلدار بود

مست و خمار در پی آن جام بود
خانه ی او خانه ی اغیار بود

شاهد او رقص به پا کرده بود
شور و نوا در دل و جان کرده بود

گفت سبب مستی او از چه بود
رقص سر دار ز بهر چه بود

گفت که میخانه ره عشق بود
باده او رهبر آن عشق بود