شعر۱۲۷۴

گویند بر آئید که محراب خراب است
محراب خرابست و خرابست و خرابست

آن شیخ به وعده فریبد که خرابست
این عالم فانیست بعالم که خرابست

مینو به وعدست و حوری بخیالست
آن حور بعالم زِ چه رو گفته خرابست

مستان به میخانه بر آیند روا هست
صوفی چرا مست بمیخانه خرابست

زنار به بستند و صُحُف را به دریدند
خوک بانی خوکان زِچه رومستوخرابست

مفتی چو فتوی دهد آن ره دین است
عاشق پی معشوق چو شد عین خرابست