شعر ۱۳
شربتی ازلب لعلش چشیدم که نگو
دیده بر خنجر مژگانش دواندم که نگو
چشم میگون و خمارش بدیدم که نگو
همچو آهوی رمیدست ز صیاد که نگو
پنجه بر طره نازش بکشیدم که نگو
رازها از خم ابروش بگفتم که نگو
شرح آن چهره زیباش ستودم که نگو
قصه دلبر ی خود به سرودم که نگو
مستی بلبل گلزار بگفتم که نگو
غصه شمع ز پروانه بگفتم که نگو
زلف آشفته او مست وخرابم که نگو
جلوه سینه او داده به بادم که نگو
قامتش رشک به سروست که نگو
جلوه بر گلشن راز است که نگو