شعر ۹۰۰
می برد ما را بهر سو این دل دیوانه ام
میکشد ما را بهر جا مستی و شیدایی ام

شیخ وزاهد قصه میدارندزمسجد رانده ام
محتسب فریاد می دارد ز دین بیگانه ام

گر خمار آلوده هستم داد بد نامی مزن
چون شراب کهنه خوردم ساکن میخانه ام

شیخ پندارد که من دشت جنون را دیده ام
همچومرغان سوی سیمرغ بال وپراشکسته ام

این همه بیگانه بودن در دیار آشنا
کی توان از عشق گفتن اینکه من دردانه ام