شعر ۷۷۷
همه گویند که من باده پرستم
نمی دانند که از عشق تو مستم
ز درد عاشقی آواره هستم
چه شبها بر سر کویت نشستم
به مهرت آنچنان دل رابه بستم
که دست ازهردوعالم پاک بستم
ز چشمان خمارت مست مستم
بکوی عاشقان دل بر تو مستم
فسانه عاشقان را گوش بستم
ندانستم که خود افسانه هستم
سلام منم به اشعار یای شما دل بستم برقرار باشی
اشعار زیبای شما
با هم عشقو شناختیم
دل به همدیگه باختیم
که قصره آرزوهامونو با همدیگه ساختیم
من آن باده پرستم که از عشق تو مستم
امیدو آرزوهامو به چشمون تو بستم
منو رها کن از من بیگانه از خویشم کن
در هوای عشقت عاشقتر از پیشم کن
بذار بشوقه رویه تو زندگی آغاز کنم
زمزمه های عاشقی با دله خود ساز کنم
مرغکه پر شکسته ام دسته نوازشی بکش
که در هوای عشقه تو پرای نو باز کنم
منو رها کن از من بیگانه از خویشم کن
در هوای عشقت عاشقتر از پیشم کن