شعر

همه گویند که من باده پرستم
نمی دانند که از عشق تو مستم

زِ دردِ عاشقی آواره ‌ گشتم
چه شبها بر سر کویت نشستم

به مهرت آنچنان دل را به بستم
که دست ازهردو عالم پاک بستم

زِ چشمانِ خمارت مستِ مستم
به کوی عاشقان دل بر تو بستم

فسانه عاشقان را گوش بستم
ندانستم که خود افسانه هستم