شعر۱۰۴۱
از مسجد و دیر سوی خرابات دویدیم
چون گرمی می در پس آن پرده ندیدیم

از شیخ بریدیم و به بتخانه نشستیم
از ساقی و ساغر در آن خانه ندیدیم

امروز فغان از می و میخانه کنیم ما
فریاد رسی در پس محراب ندیدیم

لولی وشان باده فروشند در آن جمع
ای همنفسان شاهد و آن جام ندیدیم

آئید خرابات که فرزانه درآن جاست
بسیار به گشتیم ولی یار ندیدیم

در پرده ندانیم چه گفتند و نوشتند
از آتش آن قافله جز دود ندیدیم

5 Comments

  1. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﻣﯿﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩِ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﺑﺎﻝِ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﮑﺴﺘﯿﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﺪ
    ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽِ ﺁﺳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﻗﻨﺪﯾﻞ ﻫﺎﯼ ﯾﺦ ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ
    ﺩﯾﺮﯾﺴﺖ ﺭﺧﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥْ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ﻣُﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
    ﺩﺭ ﺷﻬﺮِ ﺑﯽ ﺳﺨﺎﻭﺕِ ﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﺘﺎﻥ
    ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﮏ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﻧﯿﺴﺖ
    ﺍﺯ ﭘﺎ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯﺧﻤﯽِ ﺯﺧﻢِ ﺯﺑﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭِ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﺩﻓﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
    ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺪﺍ ﺑﺸﻮﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﺘﺎﻥ
    ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺁﻩ
    ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﻣﯿﺎﻧﺘﺎﻥ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *