شعر ۱۷۴ باده خالیست دلم شور و نوائی دارد ساقیم جلوه و رخسار و نگاهی دارد لب میگون و شرابی وهوس آلودش دل ودینم بر این بت چه بهائی دارد
برچسب: iranian
شعر ۸۴۱ از باده عشاق چه گویم همه مستند در بزم بتان ساقی وشاهدهمه هستند در مجلس یاران نه قراریست نه آرام شوریست به پاو همه سرمست الستند